تقدیم به روح مطهر شهید سپهبد علی صیاد شیرازی و شهیدان گرانقدر ایران اسلامی
این لاله ها که سر به ثریا کشیده اند
از لاله زار بیشه ی مستی دمیده اند
از تن رها شدند و به سوی حریم قرب
با بالهای نور رفعنا پریده اند
صهبای بی مثال طهور از دو دست یار
با اشتیاق و شور و شعف سرکشیده اند
شوق حضور محضر دلدار وه چه کرد!
کز جان و مال و عیش و طرب دل بریده اند
در عاشقی زجمع بلاهای پیش رو
رقص جنون به لجه ی خون برگزیده اند
این صیدهای دلشده صیاد صد دل اند
کز داغشان هزار گریبان دریده اند
این لاله های سرسبد دشت بیدلی
صدها حماسه حین عروج آفریده اند
خطی ز عشق از دلشان تا به عرش دوست
خطی دگر به دشت معلی کشیده اند
ما رانصیب شبنم چشم و غمی غریب
آنها جوار رحمت حق آرمیده اند
ما در میان دخمه ی شبرنگ و تنگ تن
و آن عاشقان به گلشن رضوان لمیده اند
حامد برای غربت و تنهایی ات بسوز
تو غرق غفلتی ولی آنها رهیده اند
